Kenia

Siemanko!
Dawno nie było u mnie książki Wojciechowskiej :) Oto moja dzisiejsza propozycja :)

   Tytuł: ,,Kenia" (miniseria ,,Kobieta na krańcu świata")
   Autor: Martyna Wojciechowska
   Okładka: miękka
   Ilość stron: 128
   Rok wydania: 2012

      Lektura jest niewielkich rozmiarów, można ją bez problemu włożyć do torebki. Książka charakteryzuje się również wspaniałymi zdjęciami. ,,Kenię" przeczytałam bardzo szybko, ze wzruszeniem przewracałam kolejne stronice bardzo wartościowego dzieła dziennikarki.

     Na początku lektury poznajemy pokrótce historię afrykańskiego państwa. Kenia znana jest z plemiennego języka Suahili. Warto zaznaczyć, że kraj ten jest niezwykle bogaty kulturowo - dzięki wpływom arabskim i europejskim. Stolica Kenii to Nairobi, a chcąc wybrać się w podróż do kolebki naszego gatunku, należy zaszczepić się przeciwko wielu chorobom. 

        Autorka przekazuje czytelnikowi kilka ciekawostek. Będąc w Kenii na prowincjach - kobiety powinny zrezygnować z noszenia spodni, bowiem taki ubiór jest symbolem prostytutek. W żadnym wypadku nie wolno spożywać nieprzegotowanej wody. Tubylcy są świetnymi biegaczami - uczą się tego sportu od wczesnego wieku - blisko 60 % dzieci jogginguje codziennie do szkoły. Najgroźniejszym kenijskim zwierzęciem wcale nie jest lew, lecz hipopotam - uciekać należy przed nim slalomem. Afrykańskie państwo jest wspaniałym miejscem dla reżyserów z całego świata. Najsłynniejsze filmy, w których tło stanowi Kenia to: ,,Pożegnanie z Afryką" czy ,,Tomb Raider". 

       Będąc w omawianym kraju, koniecznie trzeba zobaczyć: stare miasto Mombasa, wioskę Masajów czy piękne Parki Narodowe. Safari są głównym celem wielu wycieczek. Kenia jest naprawdę cudownym terytorium - zwłaszcza w okresie Wielkich Migracji, kiedy to ok. 2 mln antylop gnu i 0.5 mln zebr maszeruje z sąsiedniej Tanzanii, poszukując nowego domu.

       Sytuacja kobiet w Kenii nie przedstawia się kolorowo. Są bardzo często gwałcone, nawet przez własnych mężów, którzy mogą mieć 6 żon. Najsłynniejszy poligamista był związany z setką kobiet i spłodził 160 dzieci.

      Bohaterką książki jest 75 letnia Dalphe Sheldrick. Staruszka jest znaną na świecie założycielką schroniska dla samotnych bądź chorych, małych słoników. Każdego dnia mnóstwo dorosłych słoni ginie zamordowanych przez kłusowników. Okrutni mordercy nie zawahają się zabić niewinnych zwierząt, aby tylko dostać upragnioną kość słoniową. Niestety, wiele państw - zwłaszcza Japonia lub Chiny płacą ogromne sumy pieniędzy, żeby otrzymać cenny kruszec. Liczba populacji słoni jeszcze niedawno wynosiła: 1,3 mln, teraz pozostało już jedyne 300 tys. Wiele matek zostaje zastrzelonych bądź zasztyletowanych, podczas gdy malutkie słoniki stają się sierotami. Na wolności nie mają żadnych szans na przeżycie, ponieważ ich obecność przy rodzicielce trwa zawsze do 17 roku życia. 4 letnie słoniki ssą jeszcze pokarm mamy. Pozbawione najważniejszego członka rodziny - szybko umierają.

      W rezerwatach prowadzonych przez Dalphe Sheldric, słonie po kilkunastu latach opieki, mają szansę na powrót na łono natury. Zwierzęta są codziennie wyprowadzane na spacer przez swoich opiekunów, karmione specjalnym mlekiem z witaminami, otulane ciepłymi kocami. Najważniejszą częścią ciała słonia jest trąba, pomaga ona m.in. w powalaniu drzew, obrony przed wrogiem, sięganiu po jedzenie, oblewaniu się zimną wodą będącą prysznicem w upalne dni, pływaniu. Co więcej, trąbą mama daje dziecku klapsa w tyłek, a zakochana w sobie para szturcha się tą częścią ciała - okazując swoje zaloty. Zwierzątka są świetnymi przyjaciółmi, po powąchaniu danej osoby, będą znać już jej zapach do końca życia. Mają również świetną pamięć obrazkową - jeśli ktoś skrzywdził danego słonia, lub członka jego rodziny - ssak będzie wrogo nastawiony do oprawcy. Bohaterka książki miała pod swoją opieką ok. 120 słoni - udało jej się uratować połowę z nich. Te które przeżyły, często wracają do rezerwatu po wypuszczeniu na wolność (jeśli dzieje im się jakaś krzywda, zachorują bądź chcą pochwalić się swoim opiekunom własnym potomstwem). 

         Podczas lektury moje serce kołatało bardzo szybko. Szkoda, że ludzie są potworami i potrafią zabijać dla pieniędzy; niestety cierpią na tym tylko niewinne zwierzęta, dlatego, że bogata elita chce pochwalić się figurką z prawdziwej kości słoniowej. Paradoksem jest to, że często zabawka stojąca na stole egoisty, mającego krew na rękach i duszy - przedstawia postać słonia z podniesioną trąbą... Polecam ,,Kenię" Martyny Wojciechowskiej. Moja ocena to 9/10. 

Książka bierze udział w wyzwaniach POLACY NIE GĘSI II oraz Odkrywamy białe plamy.