Birdman

Cześć!
Dzisiaj recenzja filmu obsypanego tegorocznymi Oscarami.

Tytuł: ,,Birdman:
Reżyseria: Alejandro González Iñárritu
Czas trwania: 2 h.
Gatunek: dramat
Rok produkcji: 2014








Fabuła:

        Riggan Thomson to aktor znany z cyklu filmów o super bohaterze ,,Birdmanie". Artysta chce dokonać czegoś więcej, aby zostać zapamiętanym przez ludzkość jako osoba wszechstronna. Mężczyzna postanawia wystawić sztukę na Broadwayu, gdzie zagra główną rolę.

         Produkcja cechowała się oryginalnością. W rolę Riggana wcielił się rewelacyjny Michael Keaton znany publiczności z doskonałych kreacji Batmana. Można wysnuć wniosek, że ,,Birdman" miał stać się uhonorowaniem jego kariery. Keaton podobnie jak filmowy Riggan tuż po serii filmów o herosie z nadludzką siłą zauważył słabnącą popularność, a społeczeństwo przez lata kojarzyło go głównie z latającym bohaterem. Za swoją grę aktor dostał nominację do Oscara, nagrodę otrzymał jednak Eddie Redmayne (Teoria Wszystkiego).

       Keaton zagrał fantastycznie, ale dużo bardziej podobała mi się postać drugoplanowa Mika, którą wykreował Edward Norton. Sceny z jego udziałem zapadły mi w pamięć, a moment w którym mężczyzna przyznał się, że całe jego życie to fałsz i tylko w teatrze może przestać udawać kogoś kim nie jest, szalenie przypadł mi do gustu. Wyróżnić pragnę także Emmę Stone w roli Sam. Jej przemowa do ojca o pragnieniu bycia ważnym przez każdego człowieka była genialna - Stone przekazała mnóstwo emocji. Norton i Stone słusznie zostali uhonorowani nominacjami do Oscara. Przyznam, że jeszcze jeden aktor z obsady zrobił na mnie pozytywne wrażenie - to Zach Galifianakis jako Jake. Artysta znany głównie z głupich ról komediowych, w końcu miał szansę zaistnieć w ambitnej roli, która mnie bardzo zaskoczyła.

          Film zawierał wiele mądrych kwestii. Na pewno ciekawa była walka głównego bohatera z własnym ego. Monolog wewnętrzny ze swoim drugim ja znany jest chyba każdemu z nas. Nigdy nie wiemy, czy działamy dobrze, coś nas powstrzymuje albo nakłania do odwagi. Riggan nie potrafił przestać analizować swojego życia. 

       Interesująco przedstawiono współczesne problemy naszego świata. Pani krytyk oceniła negatywnie spektakl pomimo, że wcale go jeszcze nie widziała. To często od jednej uznanej osoby zależy uznanie całego świata, jeśli wybrany autorytet sztukę potępi - nagle wszyscy się z nim zgodzą, nawet jeśli publiczności występ się spodobał. ,,Birdman" wyśmiewa aktualną moc Internetu. Nikogo nie obchodzi jak aktorzy grają w teatrze, najważniejsze są prywatne wyświetlenia na youtube, zdjęcia na facebooku (najlepiej ze szpitala), twitter. Za brak kont na znanych portalach można zostać wyśmianym. Aby zostać zapamiętanym, trzeba zrobić coś głupiego (np. chętnie się rozebrać), szarzy ludzie nie mają szans na karierę - zawsze wygrają ci bezwzględni z ogromnym parciem na szkło, dla których nie liczą się żadne bariery. Mike powiedział w filmie ważne zdanie: ,,Popularność jest tylko kuzynką prestiżu". W obecnych smutnych czasach, celebryci rządzą światem, a rekordy oglądalności podbijają płytkie komedie czy tandetne reality show.

            Istotą dramatu była także więź pomiędzy córką i ojcem. Riggan odnoszący sukcesy jako Birman nie miał dla Sam, nie interesował się jej losem. Dziewczyna nie mogła nigdy liczyć na pomoc swojego taty, więc szybko uzależniła się od narkotyków i znalazła się na odwyku. Dzieci bogatych rodziców mają wiele pieniędzy, ale często brakuje im miłości, ciepła rodzinnego.

           W produkcji moją uwagę zwróciło również ciekawe przedstawienie ulic Nowego Jorku. Kiedy nocna kamera wędrowała za bohaterami, bałam się mrocznych ciemni i podejrzanych przechodniów - nierzadko pijanych lub chorych psychicznie. Podobało mi się również atrakcyjne ukazanie Broadwayu, często czułam się jakbym nie film oglądała lecz teatr.

           ,,Birdman" posiadał jednak również wady. Moim zdaniem był zbyt długi, wiele momentów nudziło mnie i irytowało. Elementy fantastyczne nie zrobiły na mnie tak fantastycznego wrażenia jak na innych widzach, wręcz przeciwnie.. latanie głównego bohatera wydawało mi się być trochę śmieszne. Scena finałowa mnie zaskoczyła. Rozumiem, że zakończenie otwarte miało wywołać szum, ale naczytałam się w Internecie tylu nadinterpretacji, jakby ludzie na siłę starali się odkryć znaczenie ostatnich minut. Dodatkowo, denerwował mnie podkład muzyczny produkcji. Perkusja odnalazła się wspaniale w ,,Wishplash", ale do dzieła Iñárritu raczej nie pasowała. Film oceniam pozytywnie, jednak nie jest arcydziełem. Nie każdy trudny w odbiorze dramat musi być mistrzostwem, bardziej spodobały mi się inne wcześniej obejrzane przeze mnie produkcje nominowane do Oscara jak: ,,Grand Budapest Hotel", ,,Whiplash" czy ,,Gra Tajemnic". ,,Birdman" nie wywołał we mnie tylu emocji jak jego kontrkandydaci do prestiżowej nagrody. Film otrzymał 4 oscarowe statuetki w kategoriach za: za najlepszy film, najlepszy scenariusz oryginalny, najlepsze zdjęcia i najlepszy reżyser. Moja ocena 7/10.