Dwa dni, jedna noc

Cześć!
Dzisiaj notka filmowa :)

   Tytuł: ,,Dwa dni, jedna noc"
   Reżyseria: Jean-Pierre Dardenne, Luc Dardenne
   Czas trwania: 1.35 h.
   Gatunek: dramat
   Rok produkcji: 2014










Fabuła;

         Sandra zmaga się z depresją. Po  wykorzystaniu zwolnienia chorobowego, pełna nadziei kobieta wraca do pracy w fabryce. Niestety, okazuje się, że nie jest tam już potrzebna - koledzy podczas głosowania w referendum wybrali 1000 euro premii zamiast dodatkowego stanowiska bohaterki. Sandra ma tylko 2 dni i 1 noc, żeby przekonać współpracowników do zmiany decyzji. Czy dziewczyna zdobędzie siłę i odwagę, żeby walczyć do końca? Czy paraliżująca choroba ponownie pojawi się w jej życiu? Jaką decyzję podejmą znajomi z pracy? Polecam ,,Dwa dni, jedna noc". 

        Produkcja braci Dardenne skojarzyła mi się trochę z współczesną wersją ,,Dwunastu gniewnych ludzi". Pomimo tego, że scenariusz nie zawierał energicznej akcji, w napięciu siedziałam przed ekranem aż do końcowych liter. Film ani przez chwilę mnie nie nużył, bardzo mocno kibicowałam głównej bohaterce w jej postanowieniu.

      ,,Dwa dni, jedna noc" pokazało jak straszną chorobą jest depresja i jak ważne jest wsparcie najbliższych. W pracy nie ma miejsca dla ludzi z tą przypadłością, społeczeństwo często wyklucza ze swojego środowiska znajomych ze stanami lękowymi - jedni boją się tej choroby, inni uznają ją za fanaberię, uciekają od udzielania pomocy.

        Dramat przedstawił przede wszystkim relacje Sandry ze swoimi współpracownikami. Kobieta czuła wstyd, że musiała żebrać o zmianę ich decyzji, jednak odrzuciła własną godność i po kolei kontaktowała się z 16 kolegami. W momencie kiedy traciła już nadzieję, ktoś przywracał jej wiarę w sens dalszych działań, a do bohaterki powracało szczęście. Każda rozmowa ze znajomymi była inna: jedni płakali, przepraszali, ale nie mogli jej pomóc, bo potrzebowali premii, drudzy reagowali agresją, największym zaskoczeniem była ignorancja ze strony bliskiej koleżanki Sandry, która wcale nie chciała jej widzieć! Dziewczyna nie błagała nikogo o litość, przedstawiała tylko swój punkt widzenia i rozumiała decyzje innych, szanowała je, dlatego szokowało zachowanie kilku współpracowników, którzy zachowali się perfidnie odmawiając minuty rozmowy. 

          Bardzo podobało mi się zakończenie, było trochę inne niż się spodziewałam. Można zauważyć, że już sama droga do celu jest jej rozwiązaniem, dzięki przeszkodom Sandra odzyskała pewność siebie i wiarę we własne siły, była osobą wrażliwą, ale bardzo sprawiedliwą.
         Film jest niesamowity, a swoją magię zawdzięcza dzięki grze Marion Cotillard. Aktorka fenomenalnie wcieliła się w postać swojej bohaterki nie potrafiącej zmierzyć się z nieuczciwym światem. Artystka bez makijażu w prostym ubraniu przedstawiła gamę różnych niesamowitych emocji, za co nagrodzono ją nominacją do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. 

        Produkcja szalenie przypadła mi do gustu. Odkryła brutalne prawdy współczesnego świata, gdzie tylko niektórzy liczą się ze zdaniem drugiego człowieka. Często najbliższe osoby okazują się być najwredniejsze, a znajomi, po których nie spodziewano się sympatii potrafią mile zaskoczyć. ,,Dwa dni, jedna noc" dostało nominację do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny. Moim zdaniem dramat nie przebił ,,Mandarynek", ale jest dużo lepszy od ,,Idy". Szczerze polecam - to prosty film bez pędzącej akcji, a jednak z piękną zawartością. A co ty wybrałbyś czytelniku: premię za pracę (nadgodziny) czy powrót do pracy koleżanki? Decyzja jest trudna, ale warto pamiętać, że każdy może później znaleźć się także po tej drugiej stronie. Moja ocena: 9/10.