Sędzia

Cześć!
Dzisiaj post filmowy :)

    Tytuł: ,,Sędzia"
    Reżyseria: David Dobkin
    Rok produkcji: 2014
    Gatunek: dramat
    Czas trwania: 2.21 h










Fabuła:

         Hank Palmer powraca do rodzinnej miejscowości na pogrzeb swojej matki. Adwokat uciekł z miasteczka 20 lat wcześniej, aby prowadzić nowe życie. Tuż po żałobnej uroczystości, mężczyzna dowiaduje się, że jego ojciec podejrzany jest o morderstwo z premedytacją. Bohater postanawia pomóc tacie. Czy Hank obroni seniora rodu? Czy mężczyźni wybaczą sobie błędy z przeszłości?

          Do produkcji mam tylko jeden zarzut, momentami dłużyła się, kilka nudniejszych fragmentów można było spokojnie wyciąć, nie mniej jednak film bardzo mi się spodobał. Ostatnie pół godziny seansu przepłakałam i rozmyślałam nad sensem życia. 

          Do gustu przypadł mi świetny scenariusz. Główny bohater pozostawił daleko za sobą miejsce urodzenia, chciał znaleźć szczęście na drugim końcu kontynentu - jak najdalej od blokujących go wspomnień. Okazało się, że radość: jaką dawały mu pieniądze, nieruchomości, kariera i piękna żona  - była ulotna. Hank po nieoczekiwanym powrocie do domu, zrozumiał jak bardzo tęsknił za rodziną, przyjaciółmi, a nawet wrogami. Dopiero po 20 latach docenił piękne terytoria na których się wychował, ciszę, bliskość natury.

         W filmie poruszono wątek relacji rodzinnych. Tematyka nie należy do najłatwiejszych, bowiem skłóceni członkowie rodu Palmer nie potrafili się porozumieć, wytykali sobie wcześniejsze porażki. Senior Joseph oskarżał Hanka o spowodowanie wypadku samochodowego pod wpływem marihuany przez co jego starszy brat doznał kontuzji ręki i zmarnował rewelacyjnie zapowiadającą się karierę sportowca; Hank obwiniał ojca o brak uczuć, surowy ton, zawiść; Glen miał pretensje do Hanka o to, że zostawił rodzinę i wyjechał daleko nie myśląc o wychowaniu młodszego lekko upośledzonego brata, którym musiał zająć się Glen, bo ich rodzice byli już starsi i nie mieli zbyt tyle sił.

          Pozytywnie oceniam także podkład muzyczny oraz wspaniałe widoki stanu Indiana. Ponadto, podobała mi się drugoplanowa akcja mająca miejsce w sądzie oraz wątki podkreślające problemy zdrowotne. Kiedy sędzia Joseph poważnie zachorował, syn zrozumiał jak ważna jest jego bezinteresowna pomoc. Hank starał się nadrobić stracony czas, spędzał z ojcem wolne chwile, asystował mu podczas toalety, sprzątał nagłe awarie fizjologiczne. 

         Na ogromne brawa zasługuje dobór obsady. Robert Downey Jr. jako Hank skradł moje serce. Wspinający się po szczeblach kariery adwokat musiał wrócić do rodzinnego miasteczka, aby tam odnaleźć zagubione szczęście i spokój. Za swoją rolę otrzymał nominację do Oscara. Robert Duvall wcielający się w surowego sędziego - genialnie zagrał starszego, schorowanego człowieka skrycie czekającego na upragnioną wizytę syna. Jeremy Strong fenomenalnie wykreował upośledzonego Dale'a, sceny z jego udziałem bardzo mnie wzruszały. Moją uwagę przykuła również rola Vincenta D'Onofrio grającego Glena (najstarszego Palmera), który wybaczył bratu przyczynę swojego kalectwa, ale w głębi duszy miał żal o jego niespodziewany wyjazd bez pożegnania. Wyróżnić należy także: Verę Farmiga, Daxa Sheparda, Billy'ego Boba Thorntona oraz Leighton Meester (znaną młodszym widzom z roli Blake z serialu ,,Plotkara").

Film poruszył mnie oraz wywołał wiele nieoczekiwanych emocji. Zwrócił moją uwagę na istotę więzi rodzinnych, bez nich nasze życie byłoby nic niewarte. Wszystkie kłótnie trzeba próbować wyjaśniać, bo nagle może się okazać, że na porozumienie może już być za późno. Oceniam produkcję: 8/10.