Mój rower

Siemanko!

        Nie wierzę jak te listopadowe dni szybko pędzą. Ostatnie tygodnie mam wyjęte z życiorysu; dziwię się, że nie zgubiłam jeszcze własnej głowy. Nawiązując do mojej obecności w komisji wyborczej... Na sali zjawiliśmy się w niedzielę o 6.00. Po południu miałam kilka godzin przerwy, po to aby nabrać sił, gdyż po powrocie do lokalu - zostaliśmy w nim zamknięci na całą noc. Głosy policzyliśmy dosyć szybko - pomimo prawie 50% frekwencji (odwiedziło nas niemal 500 wyborców), mieliśmy mnóstwo pracy. 

      Oczywiście zawiódł system komputerowy i czekaliśmy do godziny 7.00 rano następnego dnia na decyzję Wałbrzycha, który zarządził ręczne uzupełnianie protokołów. Prawie ślepi drukowaliśmy i podpisywaliśmy kolejne strony, aż ostatecznie o 9.15 mogliśmy opuścić salę. Pod drzwiami budynku czekało już na nas mnóstwo rozemocjonowanych i rozjuszonych mieszkańców z pretensjami o opóźnienie w wywieszaniu wyników. No comment... Pobiegłam do mieszkania, wzięłam ekspresowy prysznic i wsiadłam do auta, bo musiałam odwieźć ciocię do szpitala. Niestety, ponad 30 h bez snu spowodowało, że niemal zasnęłam na poczekalni, ale na szczęście nie chrapałam :)

       W komisji byłam już 4 raz i zawsze dziwi mnie zachowanie niektórych ludzi. Oczywiście normą jest kradzież długopisów, które znikały w zastraszającym tempie. Ponadto wyborcy krytykowali urnę, lokum i wszystko dookoła. Jeden mężczyzna widząc książeczkę z nazwiskami, zapytał się o co chodzi z tymi listami ,,Przepraszam, czy to są jakieś pytania i odpowiedzi?", młoda kobieta położyła mi arkusze na stole, bo nie wiedziała, że trzeba je wcisnąć do urny, a inna zawołała ,,Czy to obojętnie, gdzie wrzucę te katy"? Ręce nam opadały... Tak proszę pani, nie ma żadnego znaczenia... najlepiej przez okno - chciało się rzec. Takich mieszkańców było mnóstwo, chyba nie brali nigdy wcześniej udziału w głosowaniu, bo nie wiem jak inaczej można wytłumaczyć beznadziejne sytuacje.

Tymczasem zapraszam na recenzję filmu.

      Tytuł: ,,Mój rower"

      Reżyseria: Piotr Trzaskalski

      Gatunek: Komediodramat, obyczajowy

      Czas trwania:  1.37 h

      Rok produkcji: 2012

Fabuła:

       Żona Włodzimierza ma dosyć nieszczęśliwego życia u boku męża, postanawia uciec do swojego pierwszego ukochanego. Z Niemiec przyjeżdża syn Barbary, chce on odnaleźć matkę, która zawsze się opiekowała swoim chorym partnerem. Paweł obawia się, że jego ojciec nie poradzi sobie sam w codziennych obowiązkach. Niespodziewanie, z Anglii przylatuje wnuczek Włodzimierza. Maciek ma pretensje do taty. Nie zaznał od niego w dzieciństwie miłości, gdyż Paweł pozostawił rodzinę wiele lat wcześniej pod pretekstem kontynuowania muzycznej kariery. Czy Barbara powróci do swojego małżonka? Jaki sekret skrywa Maciek? Czy pomiędzy mężczyznami zapanuje w końcu zgoda? Polecam film Piotra Trzaskalskiego. 

      Przyznam, że od kilku miesięcy coraz chętniej włączam rodzime produkcje. Zauważyłam, że polskie kino nareszcie się zmienia, obecnie ma do zaoferowania już nie tylko dzieła historyczne czy naiwne komedie. ,,Mój rower" bardzo przypadł mi do gustu.

     Film dostarczył mi wielu wzruszeń. Szczególnie w drugiej połowie produkcji miałam przeważnie ściśnięte gardło i mokre oczy. Fabuła na pewno nie cechowała się oryginalnością, bo często spotykam w kinie motyw zwaśnionych pokoleń, lecz dzieło Trzaskalskiego zafascynowało mnie swoim ciepłem. Ogrom emocji, których dostarczyli mi głowni bohaterowie wstrząsnął mną potężnie. Historia trzech mężczyzn mających dobre serca oraz kochających swoje rodziny, lecz nie potrafiących wyrazić swoich uczuć zabudowanych przez ochronny pancerz poruszyła mnie dogłębnie. Ogromnym plusem filmu były piękne krajobrazy. Zafascynowana podziwiałam wspaniałe polskie jeziora. Szalenie podobał mi się również podkład muzyczny. Cudowne melancholijne utwory przepełniały mnie zadumą, skłaniały do refleksji.

     Niewątpliwą zaletą ,,Mojego roweru" była obsada. Artur Żmijewski jako Paweł zagrał znakomicie. Aktor fenomenalnie wcielił się w postać sztywnego ojca, który został surowo wychowany przez Włodzimierza i niepostrzeżenie przejął jego zachowanie. Krzysztof Chodorowski w roli Maćka był wiarygodny. Nie ufał swojemu tacie, dopiero gdy poznał opowieści z dzieciństwa Pawła, zrozumiał, że jego ojciec miał prawo stać się zimnym, niewzruszonym mężczyzną. Michał Urbaniak jako Włodek doskonale przedstawił schorowanego bohatera. Na brawa zasługuje także gra Anny Nehebreckiej (Barbary) i Witolda Dębickiego (Franka).

       Produkcja zmusiła mnie do wielu przemyśleń. Film zawierał kilka ważnych tematów jak: alkoholizm, starość, niedołęstwo. Zapewne większość z nas nie obawia się samotności w przyszłości lecz inwalidztwa, które jest wstydliwym problemem dla staruszków i kłopotem dla rodziny (posiadacze wiekowych babć czy dziadków - wiedzą o czym piszę). Dzieło Trzaskalskiego było przepełnione smutkiem lecz nie brakowało również momentów komediowych. Z radością spoglądałam na rolę Żmijewskiego, który w (przeciwieństwie do granych ostatnio postaci) w ,,Moim rowerze" często tracił opanowanie i chętnie bluzgał. Jeśli chcecie się dowiedzieć skąd wziął się pomysł na tytuł filmu, zachęcam do seansu filmowego. Uważam, że jest to wartościowa produkcja. Moja ocena: 8/10.