Drogówka

Hej!
Dzisiaj notka na temat polskiego filmu :)

      Tytuł: ,,Drogówka"
      Reżyser: Wojciech Smarzowski
      Rok produkcji: 2013
      Gatunek: sensacyjny, kryminał polityczny
      Czas trwania: 1.58 h










Fabuła:

       7 dni z życia 7 policjantów pracujących w warszawskiej policji. Mundurowi codziennie teoretycznie zatrzymują na drogach kierowców nie przestrzegających zasad ruchu. Nieoficjalnie piją alkohol, namawiają do prostytucji kobiety łamiące prawo, pieniądze zarabiają głównie dzięki szerzącej się korupcji. Funkcjonariusze nie respektują żadnego z X Przykazań Bożych, a za przyjaciół mają 7 grzechów głównych. Niespodziewanie, jeden z policjantów zostaje zamordowany. Ryszard Król dowiaduje się, że jest podejrzanym o brutalne zabójstwo kolegi. Musi udowodnić swoją niewinność. Kto przyczynił się do śmierci Lisowskiego? Jaki sekret odkryje Rysiek? Kto zginie następny? Polecam kryminał polityczny Smarzowskiego.

        Dzień z życia filmowego policjanta wygląda następująco: poranny kac, patrolowanie drogi, pobieranie łapówek, niezobowiązujący sex, powrót na obiad do rodzinnego domu, wizyty w domach publicznych, zdrady małżonków, lejący się strumieniami alkohol. Produkcja jest kontrowersyjna, a scenariusz typowy dla dzieł Smarzowskiego. Reżyser po raz kolejny uwypukla wady Polaków, przedstawia obraz rodaków w karykaturalnym świetle. Tło filmu jest słodko - kwaśne. Widz śmieje się smutno podczas wielu scen, aby za chwilę wpaść w melancholijny nastrój przyprawiony nutką goryczy. 

      Wielu policjantów uzależnionych jest od alkoholu, seksu, pieniędzy. Ci uczciwi muszą się pogodzić z obowiązującymi wewnątrz środowiska zasadami, a kreowane są one odgórnie. Mafia, sądy, szpitale, policja, rząd - są jedną wielką kliką ustanawiającą reguły gry. Ten, kto widział za dużo - musi odejść. Smarzowski wyśmiewa polski system prawny. Do aut wsiadają pijani prokuratorzy, ordynatorzy, politycy. Zazwyczaj przekraczają oni dozwoloną prędkość, czasem zdarzy im się zabić niewinnego człowieka (jadąc pod wpływem alkoholu). Niestety, są oni całkowicie bezpieczni, grożą mundurowym... immunitetem, znajomościami. Całkowicie zalani w trupa plują wszystkim w twarz i bezczelnie wracają do domu szydząc z ofiar wypadku. Polska to kraj, gdzie korupcja jest powszechna, a elity ściśle ze sobą powiązane - zajmują się lewymi przetargami, przelewając na swoje konta w bankach miliony złotych. Oczywiście głośne afery szybko są zamiatane pod dywan, a przestępcy mogą ciągle czuć się bezkarnie - biorąc udział w nowych interesach. Cierpią zawsze najmniej winni ludzie, którzy stają się przypadkowymi ofiarami.

        Produkcja składa się z trzech nachodzących na siebie warstw. Monotonne i wygodne życie strażników prawa drogowego zostało zakłócone przez wątek kryminalny. Widzowie są świadkami odkrywania nowych śladów łapówek, korupcji. Dodatkowo, odbiorcy mogą przyjrzeć się zlepkowi urywków scen pochodzących z nagrań telefonów komórkowych. Modne rejestrowanie na kamerze najważniejszych momentów codziennej egzystencji stało się w dzisiejszych czasach bardzo popularne.

       Doborowa obsada przyczyniła się do wielkiego sukcesu filmu. Za główną rolę Ryśka Króla odpowiedzialny jest Bartłomiej Topa. Aktor genialnie wcielił się w postać funkcjonariusza, który oskarżony został o zabójstwo kumpla z pracy. Topa umiejętnie przedstawił wewnętrzne rozterki policjanta oraz złożoną naturę - przykładnego ojca i męża lubiącego seks z koleżanką w samochodzie, obywatela pijącego alkohol i walczącego o uczciwość.

       Jestem pod wrażeniem gry Arkadiusza Jakubika (Bogdan Petrycki), Eryka Lubosa (Marek Banaś) i Jacka Braciaka (Jerzy Trybus). Panowie przedstawili swój niesamowity talent aktorski, sceny z ich udziałem wzbudzały we mnie wiele emocji - śmiech, smutek, wzruszenie. Na uwagę zasługują także grający kolejnych policjantów: Marcin Dorociński, Robert Wabich, Julia Kijowska czy Marian Dziędziel. Wszyscy mundurowi zajęci byli sobą, egoistycznie podchodzili do życia, czerpiąc z niego wszystko, co najgorsze. Wyróżniała ich chciwość, żądza pieniądza, zazdrość, pycha, lenistwo, nieumiarkowanie w piciu alkoholu, przypadkowy seks.

      Chętnie zobaczyłam na ekranie również aktorów występujących w epizodycznych rolach: Izabelę Kunę, Agatę Kuleszę, Macieja Stuhra, Lecha Dyblika, Adama Woronowicza, Grzegorza Wojdona, Ewę Konstancję - Bułhak, Przemysława Bluszcza, Janusza Chabiora, Krzysztofa Czeczota, Krzysztofa Kiersznowskiego, Henryka Gołębiowskiego i innych. Szczególną uwagę zwróciłam na Andrzeja Grabowskiego, bowiem scena z jego udziałem była rewelacyjna (pijany poseł ledwo stojący na nogach mógł do woli obrażać funkcjonariuszy zasłaniając się immunitetem i znajomościami).

       Dzieło Smarzowskiego jest przerysowane, przejaskrawione. Śmiałe sceny zawstydzą porządnych odbiorców. Wulgarny język, tajemniczy podkład muzyczny, patologiczne historie, krwawe momenty i zaskakujące zakończenie spodobają się fanom filmów Smarzowskiego, który nie tworzy łatwych, banalnych produkcji. W ,,Drogówce" niczego nie można być pewnym, kolejne zagadki mnożą się, a punkt kulminacyjny szokuje. Żałuję jedynie, że dźwięk zaniżył ogólną punktację, bo kilka dialogów było zagłuszonych, niezrozumiałych. Moja ocena to: 7.5/10.